Most na Soszniki koło Wyrki

Tuż za Wyrką płynie maleńka rzeczka. Kiedyś teren wokół niej był nie meliorowany, a brzegi porastała szeroko, bardzo gęsta łoza i na drugi brzeg tej rzeczki można było przedostać się jedynie przez most.

Za mostem był młyn (wiatrak), na którym banderowcy umieścili karabin maszynowy. Kiedy część ludności w otoczonej Hucie Stepańskiej wpadła w panikę i zaczęła 18 lipca 1943 r. samowolnie uciekać, udała się właśnie tą drogą. W gęstej mgle banderowcy strzelali na oślep do uciekających. Rozegrały się wtedy dantejskie sceny. Ilu było zabitych, nikt nigdy się nie doliczył. Bóg tylko imiona Ich zna.

Jest bardzo wiele opowieści o tym, co tu się wydarzyło. Ukrywający się w zaroślach, słyszeli płacz pozostawionych dzieci, kłótnie kobiet ukraińskich o majątek z porozbijanych w panice wozów i głosy banderowców, przeszukujących zarośla. Jedną z opowieści jest relacja śp. Zenona Włoszczyńskiego. Mama przywiązała mu do nadgarstka krowę na sznurku, żeby nie uciekła. To był ich jedyny majątek. Zenon Włoszczyński wspominał o strzałach i o tym, jak spłoszona krowa ciągnęła go po polach. Potem zapamiętał stojące nad nim Ukrainki, polewające wodą jego całego, a szczególnie rękę, na której nie było skóry. Chciał im się wyrwać, ale go nie puściły. Po opatrzeniu krwawiącej ręki, podprowadziły za Soszniki i pokazały drogę do Rafałówki. Tym też mostem Niemcy wyprowadzali po dwóch tygodniach ukrywających się w lasach Polaków. W tej grupie był też mój Tata Szczepan. Opowiadał o czarnych trupach, które leżały na drodze. Wyprowadzani musieli odsuwać je z drogi, ponieważ smród od nich odstraszał konie.

Tekst i zdjęcia: Janusz HOROSZKIEWICZ

P. S.: Zainteresowani mogą uzyskać więcej informacji pod adresem mailowym: janusz-huta-stepanska@wp.pl